PÉS DE FERRO

Os Xefes de Estado españois do século XX sempre optaron por pisar con pés de ferro. Sempre gustaron de andar cun ollo no gato e outro no prato. Franquito Pés de Ferro nunca deu un paso en falso. Días antes do Alzamento, comunicoulle ao xeneral Mola que el non ía participar xa que había “xeografía pouco extensa”, é dicir, non contaban con apoios dabondo. Por suposto, Mola entrou en cólera, e Sanjurjo decidiu que con Franquito ou sen Franquito –así lle chamaba ao que terminaría sendo o “Caudillo” (ou deberiamos dicir “Caudillito”- o Alzamento seguiría cara adiante. Sanjurjo pensaba que Franco era un “cuco” (sempre a sombra) que non faría nada que lle comprometese. Tras o asasinato de Calvo Sotelo, Paquito viuse empurrado a incorporarse ao Golpe. Un mes antes escribíralle ao presidente da República, Casares Quiroga, unha carta na que lle alertaba sobre a hostilidade do Exército á República e do perigo dun golpe de Estado, e ofrecíase a acabar coas conspiracións se lle ofrecía o mando supremo. Gil Robles comentou no seu día que cando Franco iniciou os seus desprazamentos para encabezar o Golpe, levaba consigo unha carta, por se era interceptado, explicando que o motivo da súa viaxe era prestar axuda ao exército leal á República. Pés de ferro.

Esta bonita afección a xogar a dúas bandas xa a practicaba o iniciador da dinastía dos Pés de Ferro no século XX, Alfonso XIII Pés de Ferro, que hoxe apoiaba a ditadura de Primo de Rivera e mañá quería a volta do sistema democrático.

Juan Carlos I, pupilo e sucesor do ditador, foi un digno continuador da dinastía. Algún día estudiarase nos colexios o auténtico papel que xogou no Golpe do 23 F. O “salvador da democracia” foi tan prudente, tan “cuco” se queredes, como o seu mentor.

Hoxe, Felipe VI Pés de Ferro está a pensar se emite un comunicado denunciando e desautorizando os militares golpistas que queren fusilar a 26 millóns de españois. Pero démoslle un tempo ata que estea seguro de non trabucarse.